تعیین پیش بینی کنندگی خودتنظیمی و خودکنترلی بر استفاده افراطی از تلفن همراه توسط دانشجویان

مقدمه و هدف: با توجه به افزایش میزان استفاده از تلفن همراه و اعتیاد به آن در میان جوانان و همچنین با در نظر گرفتن اهمیت خودتنظیمی و خودکنترلی در مسایل مرتبط با سلامت و نقش آنها در بروز رفتارهای مسأله ساز و اعتیادآور، این مطالعه با هدف تعیین میزان پیش بینی کنندگی سازه های خودتنظیمی و خودکنترلی بر استفاده افراطی و اعتیاد به تلفن همراه در دانشجویان طراحی گردید. روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی با رویکرد توصیفی-تحلیلی بود که در نیمسال دوم سال تحصیلی 92-1391 در میان دانشجویان دانشگاههای شهر تبریز صورت پذیرفت. داده ها از طریق تکمیل پرسشنامه محقق ساخته توسط 476 دانشجو (190 مرد و 286 زن) که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از میان 9 دانشگاه فعال در شهر تبریز انتخاب شده بودند، جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss ورژن 21 صورت پذیرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که از میان متغیرهای جمعیت شناختی سن (25-21) و داشتن دوست غیرهمجنس به ترتیب10/3 و 62/13 بار شانس استفاده افراطی از تلفن همراه را افزایش می دهند. همچنین، در بررسی اثر پیشگویی کنندگی سازه های خودتنظیمی وخودکنترلی بر استفاده افراطی و اعتیاد به تلفن همراه مشخص گردید که هیچ یک از سازه ها پیشگویی کننده استفاده افراطی از تلفن همراه نبودند، در صورتیکه افزایش یک واحد از مقیاس خودتنظیمی وخودکنترلی به ترتیب 42/0 و 87/0 بار موجب کاهش میزان اعتیاد به تلفن همراه می گردد. نتیجه نهایی: اگرچه مطالعه حاضر نتوانست اثر پیشگویی کنندگی خودتنظیمی و خودکنترلی را بر استفاده افراطی از تلفن همراه به اثبات برساند، اما نتایج نشان دادند که سازه های مذکور بخوبی می توانند بروز اعتیاد به تلفن همراه را پیش بینی نمایند.